ନାଥୁରାମ ନିଜ ବୟାନରେ କହିଥିଲେ କି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ, ସମ୍ମାନ, ଓ ଦେଶ ପ୍ରେମ ଠାରୁ ବି ଆମକୁ ଅହିଂସାର ରାସ୍ତାକୁ ଛାଡିବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିଦେଇଥାଏ । ଏହା ମାନେ ନାହିଁ କି କେଉଁ ଆକ୍ରମଣ ଶକ୍ତି କୁ ବିରୋଧ କରିବା ଭୁଲ୍ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟାୟପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ ବୋଲି । ମୋ ହିସାବରେ ଶତ୍ରୁ ର ପ୍ରତିରୋଧ କରିବା କିମ୍ବା ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କରି କାବୁ କରିବା ଏକ ଧାର୍ମିକ ଓ ନୈତିକ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ । ମୁସ୍ ଲିମ୍ ନିଜ ମନଇଚ୍ଛା କାମ କରୁଥିଲେ । କଂଗ୍ରେସ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ଆତ୍ମସମର୍ପଣ କରିଦେଉ କି କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ମନମାନୀ ରେ ସାଥ ଦିଅନ୍ତୁ ।
”ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧୀ ଜର୍ଜ ଓ ଜୁରୀର ଭୁମିକା ଦୁହିଁଙ୍କ ପକ୍ଷରେ ଥିଲେ । ମୁସଲମାନଙ୍କୁ ଖୁସି କରିବାକୁ ଗାନ୍ଧୀ ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାକୁ କଦର୍ଜ୍ୟ କଲେ । ତାଙ୍କର ସବୁ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଓ ପ୍ରୟୋଗର ମୂଲ୍ୟ ହିନ୍ଧୁ ମାନଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ପଡିଥିଲା । ଦେଶ ଭକ୍ତି ଓ ସମାଜବାଦ ନାରା ଲଗାଉଥିବା କଂଗ୍ରେସ ବି ପାକିସ୍ଥାନ ର ବନ୍ଧୁକ ମୁନରେ ମୁଣ୍ତ ନୁଆଁଇ ଦେଇଥିଲା , ଜିନ୍ନାଙ୍କ ଆଗରେ ନିଜର ଆତ୍ମ ସମର୍ପଣ କରିଦେଇଥିଲେ ।ମୁସିଲିମ୍ ତୃଟିକରଣ ନିୟମ ସହ ଚାଲିଲେ ଭାରତ ମା ର ଭାଗ ହେଇଗଲା । ଓ ଅଗଷ୍ଟ ୧୫ ,୧୯୪୭ ପରେ ଏହି ଦେଶର ଏକ ତୃତୀୟାଂଶ ଅଂଶ ଆମେ ବିଦେଶ ଭୁମି କହିବାକୁ ମଜବୁର୍ ହେଇଗଲେ ।
ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଉପଦେଶରେ କଂଗ୍ରେସର ବଡ ନେତାମାନେ ଦେଶ ବିଭାଜନ କରିଦେଲେ ଯାହାକୁ ଆମେ ଭାରତ ମା ବୋଲି ପୂଜା କରୁଛୁ , ଏହା ଦେଖିକରି ମୋ ଶରୀର କମ୍ପିବାକୁ ଲାଗିଲା । ମୁଁ ସାହସିକତା ସହ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛି କି ଗାନ୍ଧୀ କାମରେ ଅସଫଳ ଥିଲେ । ସେ ପ୍ରମାଣ କରିଦେଲେ କି ସେ ଭାରତର ନୁହେଁ ପାକିସ୍ଥାନର ରାଷ୍ଟ୍ରପିତା ଅଟନ୍ତି । ମୋ ଗୁଳି ସେ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଉପରେ ଲାଗିଛି ଯେଉଁ ନିତିଗୁଡିକ ପାଇଁ କୋଟିକୋଟି ହିନ୍ଧୁଙ୍କ ବିନାଶ ଓ ବର୍ବାଦୀ ମିଳୁଅଛି । ଏମିତି କିଛି କାନୁନୀ ପ୍ରକିୟା ନାହିଁକି କି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେ ଅପରାଧୀକୁ ଦଣ୍ତ ମିଳିବ । ସେଥିପାଇଁ ମୋ ପାଇଁ କେବଳ ଅହିଂସା ବାଲା ରାସ୍ତା ହିଁ ଶେଷରେ ରହିଯାଇଥିଲା । ମୁଁ ନିଜ ପାଇଁ କ୍ଷମା ମାଗିବି ନାହିଁ । ମୁଁ ଯାହା ବି କରିଛି ମୁଁ ସେଥିପାଇଁ ଗର୍ବ କରେ । ମୁଁ ଚାହୁଁଛି କି ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସିନ୍ଧୁ ନଦୀ ଭାରତୀୟ ତିରଙ୍ଗା ତଳୁ ବହିବ ନାହିଁ । ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୋ ଅସ୍ଥିକୁ ବିସର୍ଜନ ନ କରାଯାଉ । ମୁଁ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛି କି ଗାନ୍ଧୀ ବଡ ଦେଶଭକ୍ତ ଥିଲେ , ସେ ବିନା କିଛି ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଦେଶର ସେବା କଲେ। ମୁଁ ତାଙ୍କର ଏହି କଥାକୁ ଆଦର କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ କେବେ କେଉଁ ଦେଶଭକ୍ତକୁ ଦେଶ ବିଭାଜନ ଓ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ର ନାଁରେ ପକ୍ଷପାତ କରିବା ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁନି । ଏହି କାରଣ ଥିଲା ଗାନ୍ଧୀଜୀଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିବା ଛଡା ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ଦ୍ୱିତୀୟ କିଛି ବିକଳ୍ପ ନଥିଲା ।”
